Safe Place For Refugees
Noodsituatie voor de transmigranten in België
2017 – Terwijl we deze regels schrijven, woedt er opnieuw een politieke controverse in ons land, zoals vaak gebeurt in aanloop naar verkiezingen, waarbij vragen worden gesteld over de toekomst van vluchtelingen. In de hoofdstad van Europa brengen mannen, vrouwen en soms kinderen de winter buiten door, in een park in het hart van Brussel: het Maximiliaanpark...
Ver weg van elke politieke, religieuze of economische overweging hebben veel burgers gekozen voor de kant van de menselijkheid, solidariteit en medeleven. Al meer dan twee jaar . zetten duizenden burgers zich in om transmigranten een onderdak te bieden, eten te geven en een hart onder de riem te steken.
Binnen het “Burgerplatform ter ondersteuning van vluchtelingen” helpen ze de " transmigranten " die geen toegang hebben tot enige officiële structuur, op een waardige manier te (over)leven.
Natuurlijk konden we niet gevoelloos toekijken op deze crisis. Daarom hebben we sinds oktober 2017 de hulp ingeroepen van de adventistenbeweging, zowel op Belgisch niveau (Belgisch-Luxemburgse Federatie) als op Europees niveau (Inter-European Division) om aan hun dringende behoeften te kunnen beantwoorden. Zo kwam het project Safe Place for Refugees tot stand.
Het project werd mede mogelijk gemaakt door een uitstekende samenwerking met de vereniging " L'Arche de Bierges " (tehuizen waarin volwassenen met een lichte tot matige mentale beperking opgevangen worden). Dankzij hun minibusjes, onze fondsen en een klein leger vrijwilligers begonnen we aan het einde van het najaar van 2017 aan onze actie, die tot het einde van het voorjaar van 2018 gevoerd werd.
De actie Safe Place for Refugees
in cijfers
3
minibusjes
4
sympathieke coördinatoren
88
vrijwillige chauffeurs
137
trajecten afgelegd
185
gezinnen ontmoet
995
vluchtelingen ondergebracht
16.000
km afgelegd
Het idee?
Transmigranten van het Maximiliaanpark naar mensen brengen die onderdak willen bieden, maar afgelegen wonen of geen middelen hebben om zich te verplaatsen.
Hoe ?
Via sociale netwerken: elke vrijdag, zaterdag en zondag (op die dagen is er het meeste volk in het park) nemen onze vier coördinatrices contact op met de gastgezinnen om chauffeurs te zoeken. Ze stellen de routes samen, optimaliseren de rondes van de twee of drie minibussen en sturen de routebladen op.
Wanneer ?
3x per week, wanneer er het meeste volk in het park was: 20u00, in de auto richting het Maximiliaanpark om de coördinatoren van het Burgerplatform voor Overnachtingen te ontmoeten. Tijd om de minibusjes te vullen. En onze chauffeurs vertrekken naar de onderdakverleners. Kilometers worden afgelegd met de glimlach, een fles water, de verwarming op de hoogste stand, soms muziek en gelach. De onderdakverleners ontvangen ons met open armen en zijn tevreden dat hun migranten veilig zijn aangekomen. Bij elke rondrit met 250 km meer op de teller, komen onze chauffeurs vermoeid terug van de lange rit maar overtuigd dat, dankzij hun inzet, enkele kleine meisjes en jongens deze nacht onderdak hadden.
Het project werd mede mogelijk gemaakt door een uitstekende samenwerking met de vereniging " L'Arche de Bierges " (tehuizen waarin volwassenen met een lichte tot matige mentale beperking opgevangen worden). Dankzij hun minibusjes, onze fondsen en een klein leger vrijwilligers begonnen we aan het einde van het najaar van 2017 aan onze actie, die tot het einde van het voorjaar van 2018 gevoerd werd.
Deze actie vindt plaats in de context van een noodsituatie die op geen enkele manier de situatie van deze vrouwen en mannen heeft opgelost; dat beseffen we heel goed. En tochis het, door de inzet van tientallen vrijwilligers, honderden gastgezinnen en duizenden afgelegde kilometers, bovenal een krachtig getuigenis, een menselijk en zorgzaam gebaar ten opzichte van mensen die in de steek zijn gelaten.
Het is een manier om te zeggen : ”Je staat er niet alleen voor...”
" « Ik rijd af en toe met de minibus, aangezien ik niet kan thuiszitten (lief gaat hier niet helemaal mee akkoord). Gisteravond moest ik 4 gasten naar 2 opvanggezinnen in mijn regio brengen. Eén van de twee gastvrouwen verzwikte haar enkel net voordat ik het minibusje van Magali zou ophalen, waardoor ik moest improviseren. Korte discussie met mijn lief: "Goed, breng ze maar naar huis, maar jij mag zelf voor hen zorgen." Opstaan rond de middag, brunch, en dan willen onze twee gasten even naar buiten, de tuin in. Ze voegen zich bij mijn lief, die bezig was het onderkomen van onze ezels uit te breiden, en... ze blijven wel erg lang weg! Mijn zoon komt aan, klaar om de ezels mee uit te laten, samen met mij. Maar onze twee gasten verkiezen verder te werken in de wei (met kettingzaag, hamer...). Twee uur later komen we thuis en vinden de drie heren, dikke vrienden alsof ze elkaar al jaren kennen! En... het tuinhuisje is af! Het was de bedoeling dat M en S zondag bij een andere opvang zouden verblijven, maar daar is geen sprake meer van... Mijn lief wil dat ze blijven!
Het verhaal van M
Hij laat ons uiteindelijk foto's op zijn telefoon zien van een geweld dat we nauwelijks kunnen geloven... kogels, bloed. We kunnen ons alleen maar voorstellen wat hij moet hebben meegemaakt op de jonge leeftijd van 19 jaar. De rest van zijn reis is net zo tragisch: de goudmijnen van Darfur met werkomstandigheden die lijken op slavernij, Libië waar hij enkele weken in de gevangenis heeft gezeten, een bootreis naar Italië en een schipbreuk midden op de Middellandse Zee waar hij verschillende van zijn reisgenoten heeft zien verdwijnen... Hij heeft zijn overleving alleen te danken aan de aankomst van de Italiaanse kustwacht, 15 minuten na de schipbreuk. En vandaag? Vandaag slaapt hij op de grond in de kou van het Maximilien Park.
Interview met Dan Gagnon
Waarom heb je ervoor gekozen om je in te zetten bij ADRA ?
Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de Ration Meal Challenge, ik vond dat een originele actie. En dit jaar stelden ze me voor om tweede bestuurder bij Safe Place te worden.
Safe Place for Refugees is een actie voor een heel specifieke situatie in België, die iedereen ongetwijfeld raakt. Ik wilde dus ter plaatse te gaan om de situatie beter te begrijpen, en niet onder de categorie mensen te vallen die een uitgesproken mening hebben, maar er eigenlijk niet veel over weten.
Hoe voelde je je de eerste keer toen je in het Maximiliaanpark kwam ?
Niet op mijn gemak.
Je krijgt een soort gevoel van kwaadheid op jezelf omdat je denkt "Oh, ik voel me niet op mijn gemak", en daarna denk je, maar "zwijg toch, zorg dat je ten minste een beetje menselijk fatsoen hebt ! Het kan niemand wat schelen dat je je niet op je gemak voelt, je ongemak betekent niets tegenover wat er aan het gebeuren is". Je moet vooral proberen jezelf te vergeten en zoveel mogelijk de realiteit onder ogen durven te zien.
Je hebt vluchtelingen naar gastgezinnen gebracht, zijn bepaalde dingen je bijgebleven ?
Ja, het was normaal!
Ze kenden elkaar een beetje, ze spraken normaal tegen elkaar. De mensen bij wie we aan de deur klopten, zeiden "ah, dag Jonathan, alles goed ?", daarna begroetten ze de vluchtelingen op een normale manier. Alsof er niets vreemds meer was aan die situatie nadat ze een nacht onder hetzelfde dak hadden doorgebracht en samen ontbeten hadden.
Wat onthoud je van deze ervaring ?
Heel veel mensen hebben hulp nodig en heel veel mensen willen helpen. Dus de actie in het Maximiliaanpark was echt een burgerinitiatief. Ik zou zeggen, als je wil helpen, help dan diegenen die bruggen bouwen, dat is volgens mij de efficiëntste manier. En ik vind dat een organisatie als ADRA echt iets positiefs heeft. Ze geven net dat extra duwtje om mensen bij elkaar te brengen met een groot hart, maar die niet weten wat te doen of bepaalde angsten hebben, en mensen die echt hulp nodig hebben, want zij zijn ergens ook wel bang.
Dat is misschien wat me het meeste bijblijft: hoe belangrijk die verbinding is, hoe belangrijk de brug is die ADRA wil bouwen.
